Dit stukje van en over mij is in september 2012 gepubliceerd in de Nieuwsbrief van IMPROJECT van Wilmie Voortman.
In mijn werk, thuis en op vakanties heb ik het allemaal
goed op een rij. Mijn vrouw heeft ze ook op een rij, maar is minder
georganiseerd. Ik kan een boek schrijven over ons. Over de lastige en ook
olijke situaties die dat oplevert. Onze 2 kinderen van 14 en 17 jaar laveren
tussen chaos en organisatie. Zoals het met pubers en tieners ook gaat. Bezig om
hun eigen manier te vinden om in het leven te staan. Het gaat goed met
ons en met mij. Ik heb mijn eigen leven goed onder controle. De agenda staat
vol, zowel privé als qua werk. De vakanties zijn gepland. Ik ben gezond en
gelukkig. Ziek zijn is niets voor mij.
Kanker. De wereld staat op zijn kop. Weg alle zekerheden.
Prostaatkanker op jonge leeftijd. Althans dat vind ik zelf (52). Zorgen om
gezondheid en geld. Ineens. Diagnose, behandeling, operatie, verwijdering
gezwel, incontinentie, impotentie. Gelukkig alles tijdelijk. Weg organisatie en
geregel. Overgeven, letterlijk. Iedereen in shock. Ik, vrouw, kinderen,
familie, vrienden.
We zijn 3 maanden verder en het leven gaat door. Ik ben weer aan het werk, kinderen weer naar school. Iedereen is weer bijgekomen in de zomer en vakantie. Mijn vrouw doet haar best om dingen te regelen en ik om los te laten. Het lijkt alsof er niets is gebeurd, maar er is natuurlijke een enorme impact op ons gezin en relatie.
Op de vraag die afgelopen tijd weer is opgekomen “Waar gaat het
mij nu eigenlijk echt om?” heb ik even geen goed passend antwoord meer.
