Innerlijk en uiterlijk Ik ben gevoelig voor mijn uiterlijk en uitstraling. Aan de ene kant vind ik het leuk om mezelf te laten zien, maar er is ook iets in mij dat de andere kant op wil. Een foto is al heel wat, laat staan een video van een minuut …. Ik ben meer van het innerlijk dan het uiterlijk. Dat is wel eens anders geweest. Een aantal ervaringen in mijn leven hebben daarvoor gezorgd en het volgende verhaal is er een van.
Hupsakee: lenzen ! Ik draag al van jongs af aan een bril. Ik ben nu 51 jaar en ken de glazen op pootjes al een jaar of 45. Vanwege een lui oog ook al eens geopereerd toen ik 6 jaar was en een tijd met een lapje voor een oog gelopen. Toen ik 33 was wilde ik graag lenzen nemen. Maar in combinatie met dat enigszins luie oog niet een perfecte combinatie. Met een poliklinische ingreep zou dit verholpen worden en rechtgezet. Dus ik onder het mes. Spiertjes inkorten van de ogen en hupsakee.Strak ! Nadat ik uit de narcose kwam voelde mijn ogen erg gespannen aan. De chirurg en studenten hadden met de spiertjes moeten rommelen en het voelde strak. Hoorde erbij. Was normaal. Met wat oog-oefeningen zou het goed komen. Ik oefenen. Dag in dag uit, week in week uit, maar de spanning van mijn oog en spiertjes en weefsel werd er niet minder om. Integendeel. Na enige weken werd het mij en de artsen duidelijk. De operatie was mislukt en het resultaat was juist slechter dan voor de operatie.
Spijt ...... Een hersteloperatie zat er niet in vanwege het herstellende littekenweefsel en werd een jaar later uitgevoerd. In de tussentijd liep ik met een scheel oog rond dat vele malen erger was en niet in vergelijking met de situatie zoals ik die 33 jaar had gekend. Na de 3e oogoperatie is de stand van mijn ogen enigszins weer redelijk. Echter geen lenzen, een ongelukkige periode en veel spijt dat ik ooit begonnen ben aan een esthetische operatie.
De kiem van de ijdeltuit Die operatie en dat jaar hebben behoorlijk bijgedragen aan de aandachtsverschuiving van mijn uiterlijk naar mijn innerlijk. De ijdeltuit van voorheen interesseerde het helemaal niets meer hoe ik of iemand eruit zag, wat voor kleding ik of een ander aan had, wat voor achtergrond en of iemand nou wel of niet in een groot huis woonde. Materialisme was ineens “out”. De kiem daarvan was wel aanwezig, maar het zaadje ontkiemde in rap tempo.
Leren van ervaringen Ik kan nog steeds genieten van leuke, mooie en lieve kanten van mensen en de wereld. Maar er is echt meer aandacht gekomen voor de andere kant van het leven. Zo zijn er nog een aantal ervaringen te bedenken die mij hebben veranderd. Sommige vrienden vinden het geweldig. Andere vragen zich verwonderd af waar die oude Rob toch is gebleven. Vroeger altijd vrolijk en oppervlakkig en nu ook steeds meer serieus en diepzinnig.